قرارداد متعارف سه عاملی (پیمانی)​​​​​​​

این روش همان روش سنتی (سه بخشی) اجرای پروژه های عمرانی میباشد. در این روش کارفرما طبق تشریفاتی به انتخاب گروه طراحی می پردازد و یک شرکت مشاور مرتبط با زمینه پروژه را به کار می گیرد تا تمامی مراحل طراحی را انجام دهد، سپس اقدام به انتخاب پیمانکار جهت اجرای کار می نماید. هم اکنون اکثر پروژه های کشور با این روش انجام میشود در این روش کار فرما از طریق قرارداد های جداگانه با طراح یا مشاور و سازنده یا پیمانکار، پروژه را به اجرا در می آورد. در این روش ابتدا طراحی کامل شده و سپس از طریق مناقصه به یک یا چند شرکت پیمانکاری واگذار می گردد. در این روش مسئولیت هماهنگی و ریسک عدم هماهنگی بین طراحی و ساخت و راه اندازی پروژه به عهده کارفرما می باشد. در روش پیمانی سپردن بخش یا کل کار به دیگران از طریق عقد پیمان است. در این روش کارفرما از طریق عقد قرارداد هایی که متضمن اجراء صحیح کار و تأمین منافع او می باشد تمام یا قسمتی از عملیات به سرانجام رسیدن پروژه را به دیگران واگذار می نماید. در پروژه های دولتی درک غالب در این زمینه سپردن کار به بخش خصوصی و کاهش نقش دولت است.​​​​​​​

قرارداد چهارعاملی (مدیریت اجرا)​​​​​​​

این روش اجرا نوعی از سیستم متعارف (سه عاملی) می باشد که در آن کار فرما سازمان خارجی دیگری را جهت مدیریت پروژه به کار می گیرد و وظیفه این نهاد مدیریت و کنترل پروژه و هماهنگی بین طرح و ساخت می باشد، استفاده از این نهاد سبب کاهش مسئولیت و ریسک کارفرما می گردد. این روش به انواع مختلف قابل اجرا می باشد. در نوع اول میتوان انجام کلیه فعالیت های پروژه اعم از طراحی و اجرا به هزینه کارفرما و با مدیریت عامل چهارم به نام مدیر اجرایی صورت گیرد. این قرارداد ها را در ایران بیشتر در بخش خصوصی می توان یافت به طوری که کارفرمایان بخش خصوصی، ساخت بخشی از ابنیه و یا تاسیسات مورد نیاز را که فاقد دانش فنی مورد نیاز جهت طراحی و تجربه اجرایی جهت ساخت می باشند به مدیر اجرایی واگذار می کنند. در نوع دوم مدیریت اجرا تنها در بخش اجرا دیده می شود و حضور مشاور در زمینه طراحی و نظارت همچنان باقی است. نام این روش در این حالت پیمان مدیریت نام دارد. عامل تعیین شده در ازای مدیریت فنی، اجرایی، مالی و تهیه صورت وضعیت قطعی کار ها، حق الزحمه مقطوعی دریافت می نماید که طبق شرایط خصوصی پیمان مدیریت به او پرداخت می شود. مقطوع بودن حق الزحمه که بر اساس درصدی از صورت وضعیت تعیین می شود جهت کنترل بر روند هزینه هایی است که عامل در پروژه انجام می دهد. رقم قطعی آن در شرایط خصوصی پیمان مدیریت مشخص می شود.​​​​​​​

قرارداد های با بازپرداخت هزینه Cost Plus Contracts​​​​​​​

در این نوع قراردادها (در ایران به مدیریت پیمان معروف است) پیمانکار کلیه هزینه های پروژه را از کارفرما دریافت می کند. بدین نحو که پس از هزینه کردن صورت حساب هزینه ها را به کارفرما داده و آن را دریافت می دارد و بابت حق الزحمه خود مبلغی را اضافه تر می گیرد که این مبلغ می تواند به یکی از روشهای زیر دریافت گردد:
هزینه به علاوه در صد ثابت برای حق الزحمه Cost Plus Fixed Percentage
هزینه به علاوه حق الزحمه ثابت (مقطوع) Cost Plus Fixed Fee
هزینه به علاوه حق الزحمه درصدی متغیر Cost Plus Variable Percentage​​​​​​​

​قراردادهای مشارکت در ساخت

گاهی اوقات صاحب یک ملک قدیمی و یا زمین، تصمیم می‌گیرند با سازندگان املاک توافق کنند و ملک خود را در اختیار آنها قرار دهند. از سوی دیگر هم سازندگان املاک هزینه ساخت ملک را به عهده می‌گیرند. به این کار مشارکت در ساخت می‌گویند که ملک از یکی و سرمایه از یکی دیگر است.​​​​​​​

​​تا رسیدن به ساختمان رویایی خود،ما در کنار شما خواهیم بود.